Gisteren heb ik met leuk clubje mensen mijn eerste ransuilentocht gemaakt. Mijn klanten reageerden enthousiast bij het zien van de vele prachtige uilen. Fototoestellen en verrekijkers werden tevoorschijn gehaald en tal van vragen kreeg ik te beantwoorden. Ransuilen eten vooral muizen, zo’n drie per nacht, maar ook wordt er af en toe een vogeltje van een tak geplukt. Wat was het dan ook grappig toen ik onder het toeziend oog van mijn kleine geïnteresseerde klantjes niet alleen wat muizenbotjes, maar ook een klein vogelschedeltje uit een verse braakbal tevoorschijn toverde.

Maar wat bezorgde mij dan zo’n kippenvel: Bij het vorderen van de schemering werden de uilen onrustig en binnen enkele tellen lieten ze zich één voor één als het ware uit de boom vallen om vervolgens niet gehinderd door de takken hun grote vleugels uit te slaan en geruisloos in de duisternis te verdwijnen. Prachtig, verpletterend, kippenvel, zo iets had ik nog nooit gezien. Ik probeer het mooi te omschrijven, maar eigenlijk moet je erbij zijn om het met eigen ogen te aanschouwen.
Ik ga terug, dat weet ik zeker.